پارکهای علم و فن آوری بگونهای طراحی و احداث می شوند که قادر باشند توانائی پژوهشی و اطلاعاتی دانشگاه ها، مؤسسات دولتی و خصوصی را در مکانی مناسب متمرکز نموده و با همکاری استادان، دانشآموختگان و صاحبان ایده های نو، متخصصان و پژوهشگران صنایع داخل و خارج، تکنولوژی برتر را ابداع نموده و از این طریق به توسعه صنعتی و پویائی فن آوری کشور کمک و مساعدت نمایند.
پارک های علم و فن آوری در کشورهای مختلف صنعتی و کشورهای در حال توسعه تعاریف و جایگاه های متفاوت دارند و با توانائی های توسعه تکنولوژی کشور، اهداف، سیاستها و زیرساخت های توسعه ای در آن کشورها ارتباط مستقیم دارند. جایگاه پارک ها، با توجه به نیازها و تنگناهای موجود در هر کشور مشخص گردیده و اهداف متفاوتی را دنبال می کنند، پاره ای از شهرکهای علمی و تحقیقاتی مانند شهرک «سوکوبا» در ژاپن با هدف حمایت از تکنولوژی ملی به منظور رشد و توسعه منطقه ای احداث گردیده و پاره ای دیگر مانند شهرک «دایدوک» در کره جنوبی و پارک علمی و فناوری سنگاپور، که نمونه ای موفق و برنامه ریزی شده در جهان است با هدف رشد اقتصادی، انتقال، جذب و بومی کردن تکنولوژی تأسیس شده اند.
با توجه به دیدگاه ها و تجربیات موفق و ناموفق کشورها در بهره گیری از پارکهای علم و فنآوری، ضروری است که هر کشور ابتدا در راستای توجه به نقاط قوت و ضعف صنعتی خود، اهداف تأسیس پارکهای علم و فنآوری را مشخص نماید.
در این مقاله، پارک علم و فناوری دانشگاه تهران را، بررسی خواهیم کرد.